Deel 2 - februari 2024

Dus hoefbevangen, waar ging het mis?

Ondanks dat ik mijn merrie al jaren op dieet had en ze eigenlijk heel goed op gewicht was, ging het mis. Al jaren was ik me bewust van de risico’s van overgewicht maar kennelijk was enkel gewichtsbeperking niet voldoende om haar ‘gezond’ te houden. Gezond verstand was er uiteraard, maar nu achteraf gezien, ook nog heel veel onwetendheid. De tandarts vertelde me dat het graasmasker af moest i.v.m. ernstige slijtage van de snijtanden. Mijn merrie had hier overduidelijk veel last en ongemak van en wat voelde ik me schuldig en naïef dat ik dit niet eerder had gezien… Ik zag wel dat er iets was. Telkens als ik haar meenam naar de poestplaats pakte ze daar een metalen ketting in haar mond en beet er stevig op met haar voortanden en na een minuut stopte dat. Ze was absoluut geen bijter en dat gedrag was de laatste weken nieuw en erger geworden.

Het frustrerende in de dit stukje is ook dat je soms met de beste bedoelingen keuzes maakt die achteraf eigenlijk helemaal niet zo gunstig uitpakken. Deze gerenommeerde tandarts die ik nu voor de eerste keer bij haar had liet me zien hoeveel achterstallig onderhoud er aan haar gebit was.

En dat terwijl ik in de jaren ervoor het gebit altijd netjes op advies van de behandelaar, die ik hiervoor had, om de twee jaar had laten controleren en behandelen. Ik had voor die behandelaar gekozen omdat hij handmatig werkte en geen verdoving hoefde te gebruiken. Dat leek me minder stressvol en minder ingrijpend. Maar het gevolg was een sterk golvende kiezenrij en scheef afgesleten voortanden die samen een goede maalbeweging flink belemmerde en ze sneller scherpe randen kreeg. De elektrische correctie hiervan zou in twee etappes q met een jaar tussentijd moeten gebeuren i.v.m. haar oudere gebit en trage groei van de tanden. Te tandarts besloot om haar voortanden te verdoven omdat het te gevoelig was om te corrigeren zonder. Weer een wijze les geleerd, iets met zachte heelmeesters…

Maar terug naar de situatie van Lady, het advies van de tandarts was sterk dat het graasmasker af moest, dus had ik met mijn staleigenaar een oplossing bedacht. Soort van strookbegrazing op een apart stukje weide naast haar eigen kudde. Super meegedacht en ik werd ook goed gefaciliteerd met afraster-benodigdheden om dat te kunnen doen. We dachten dat het wel goed zou komen ze was immers nu niet te dik en het was ergens eind mei/begin juni. In de dagen erna stond ze daar. En met een dag of drie begon ze kreupel te lopen. Ik dacht nog; hé wat gek, zal wel een hoefzweer zijn, even zien hoe dat ontwikkelt, want ik zag nergens nog iets aan de hoef en het was zo overduidelijk aan een hoef.

Nog twee dagen later lag ze ‘s avonds’ puffend in haar stal, neusgaten wijd open en haar ogen zeiden mij dat ze verging van de pijn. Geschrokken belde ik de hoefsmid om de volgende ochtend meteen te komen en reed ik nog naar de paardenarts om een paar zakjes buut te halen. De volgende ochtend belde de hoefsmid op mijn werk: ‘ze is een bietje bevangen’ klonk het in streekdialect. En het zou wel weer goed komen. Moet alleen maar hooi geven en van het gras af, was het advies.

Nou laat dat ‘bietje’ maar heel snel achterwegen… als ik dit van tevoren had zien aankomen had ik de beslissing, om het graasmasker af te laten, natuurlijk nooit zo gemaakt. En wederom kwam een enorm schuldgevoel opzetten. Potverdorie, dit was nu precies waar ik de jaren ervoor zo bang voor was geweest.

Ook na overleg met de dierenarts was het advies enkel ad libitum (onbeperkt) hooi, zonder verdere context en de eerste dagen ‘buut’ geven en hij kwam over een paar dagen wel weer even kijken.

Wat een ellende is dat die hoefbevangenheid. Ze kon geen pas lopen. Ik had het zo met haar te doen. En het enige geluk dat we hadden was dat de paddock direct tegenover haar stal lag. Dus Rick en ik met een tuinslang in de weer en nat maken die boel. Hierna hebben we er 15 minuten over gedaan over 4 meter te lopen om haar, op haar tempo, in de paddock met nat zand te krijgen. Gelukkig gaf deze ondergrond wel verlichting maar niet voldoende om zonder buut enigszins een beetje paard te zijn.

In de dagen erna las ik alles was los en vast zat. En toen kwam ik er pas achter hoe het zit met de suikers in het gras en in de voeding. Ik kocht het boek van Remkco Sikkel en las diverse websites, zowel Nederlandse als buitenlandse. En hoe meer ik las hoe bozer ik werd. Op mezelf en op voederfabrikanten. En ik verweet mezelf dat ik hier niet eerder meer acht op had geslagen.

Enkele dagen erna kwam de hoefsmid weer op stal en we bekeken Lady even goed, en wat hij toen zei sloeg de spijker op zijn kop. ‘ze is niet dik, maar wel vet’…

Het opende mijn ogen om meer naar kleine signalen te gaan kijken. Omdat je je paard dagelijks ziet en vaak ook verblind bent door de schoonheid van je eigen paard mis je heel veel informatie. En nu zag ik het ook. Ze was mooi slank, maar rete insulineresistent.

De volgende keer: Wie en wat voor paard was Lady, en waarom ging het eigelijk mis?